Vulva of vagina. Who cares, toch?

Tijdens de eerste vergadering van de SWN (Stichting Seksueel Welzijn Nederland), kwam het gesprek op het benoemen van het vrouwelijke geslachtsdeel binnen de hulpverlening. Ellen Laan, die op 20 april jl. het hoogleraarschap in de seksuologie met haar oratie bezegelde, stelde me op enig moment de vraag “Maar bedoel je dan de vagina of de vulva?”. Ik probeerde nog glimlachend en op kokette je-weet-toch-hoe-dat-gaat-toon een “Ach, ik gebruik alles door elkaar”, gevolgd door een veelbetekenende, schuine blik. Helaas… daarna werd het even héél stil in de kamer.

Nu is het ook wel zo dat een van mijn instapvragen als ik met groepen jongeren werk is, hoeveel vulvalippen (nu nog beter bekend onder de naam schaamlippen) een vrouw heeft. Veelal gevolgd door wat multiplechoice mogelijkheden. Soms ben ik al lang blij als aan het einde van de les wat basisbewustzijn blijft hangen. Who cares of ze het verschil kennen tussen de begrippen vulva en vagina. Toch? Maar in mijn onderbewustzijn bleef het toch hangen.

Who cares, toch?

Een paar weken later werd ik in de vergaderkamer op Pretty Woman verwelkomd door zeven, in vrolijke kleuren gekleide, mannelijke geslachtsorganen. Iemand had dit thema de avond er voor met een meidengroep op deze wijze tastbaar vorm gegeven. Creatief. Er vielen me twee dingen op aan de piemels: 1) ze verkeerden allen in stijve toestand en 2) alle waren ze voorzien van twee ballen. Op één na, die vergezeld werd door een flinke, groene balzak.

Als je googled op piemelplaatjes zijn de meesten stijf. Eigenlijk is dat gek. Het is immers niet de default toestand. Maar kennelijk is de link van piemels naar erecties, een welhaast automatische. En bovendien is er klaarblijkelijk ook nog eens kennis bij deze niet-bezitters van hoe dat er dan uit ziet. Dat is op zijn minst opvallend te noemen. Want als we hadden gevraagd een vulva te kleien in opgewonden toestand, durf ik te wedden op hoofdzakelijk vragen blikken: “Sabine, dat is toch als je nat bent?”. Een penis kneden in ontspannen hoedanigheid, weet ik ook niet of ze dat hadden gekund.

Met twee ballen.

Google is het met dit verschil eens overigens; die stijve penis in al zijn glorie is gewoon veelvuldiger toegankelijk dan een gezwollen vulva in al haar glorie. En hoe kan het dat anatomische kennis over de hoeveelheid ballen (en één balzak) blijkbaar zo vanzelfsprekend is? Ballen zijn, net als het grootste gedeelte van de clitoris bijvoorbeeld, niet erg zichtbaar. Maar dat dit vrouwelijke lustorgaan veel meer is dan alleen het topje -de glansclitoris-, is al zeker geen gemeengoed. Ook nog niet onder volwassenen overigens. Die ballen wel, daar waren ze snel uit. Het zijn er twee, geen discussie.

Zou deze ongelijkheid in anatomische (zelf)kennis iets te maken kunnen hebben met professionals, zoals ik zelf, die al lang blij zijn als het “mysterieuze daaronder” een naam krijgt en benoemd kan worden? Is dat de reden dat ik genoegen neem met een onzorgvuldige aanduiding? Zou het kunnen dat ik in plaats van bij te dragen aan seksuele blijheid, onbewust bij draag aan seksuele vaagheid? Ik ben er wel van overtuigd dat vaagheid zelden bij draagt aan blijheid binnen deze context.

Oeps.

Sinds dit stiltemoment ben ik preciezer in de communicatie naar mijn collegae, mijn volwassen cliënten en in de klas. De vulva is dat deel dat je met een spiegeltje kunt zien, de vagina het geboortekanaal. Om het clitorale stelsel uit te leggen zijn er 3D geprinte modelletjes. De meiden zijn in elk geval even enthousiast. Aan het einde van mijn seksuele- en relationele vormingsles vraag ik steevast of het er op school vaker over moet gaan. In de woorden van een van de deelneemsters (15jr): “Ja! We moeten dit soort dingen weten! Ze moeten ons voorbereiden! Dit is heel belangrijk!”

NB: In Spanje is er een gangbare zegswijze als iemand iets met veel moed en vastberadenheid heeft gedaan: con dos cojones, con un par de huevos  Vertaald: iemand deed iets met twee ballen. Heerlijk toch zo’n positieve associatie met je eigen geslacht?! Ik wil dat ook voor het mijne. Het is tijd voor een zegswijze waarin de vrouwelijke anatomie geëerd wordt en vanzelfsprekend juist benoemd wordt zodat het stukje educatie zit ingebakken. Ideeën welkom 🙂

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Schuiven naar boven